To koty nadzwyczaj spokojne i bardzo przyjazne. Mocno zżywają się ze swoim właścicielem, ciągle poszukują z nim kontaktu i chętnie towarzyszą przez większą część dnia, chodząc przy nodze jak pies.  Nie bywają jednak zbyt natrętne, a o swojej obecności przypominają jedynie cichym i delikatnym głosem. Są oddane i kochające, a przy tym zbytnio się nie narzucają. Tęsknią, kiedy właściciela nie ma długo w domu.

FAŁSZ. Agresja jest naturalnym popędem istot żywych, w tym wszystkich kotów i uruchamiana jest w sytuacji koniecznej, np. w warunkach ekstremalnego lęku i obrony. Mit ten funkcjonuje zapewne dlatego, że koty te mają niezwykle duże pokłady cierpliwości i bardzo rzadko zachowują się w sposób raniący dla człowieka, nawet kiedy są mało delikatnie traktowane przez dzieci  – znoszą to z pokorą.

Tradycyjna odmiana ragdolli, czyli point syjamski ma zawsze niebieskie oczy. Point syjamski odznacza się największym kontrastem między znaczeniami point, a resztą ciała i jest uznany przez wszystkie organizacje felinologiczne na świecie. Istnieją także warianty mink (point tonkijski) i sepia (point burmski).

U Ragdolli o umaszczeniu mink ciało jest tylko kilka tonów jaśniejsze niż znaczenia point. Oczy minka powinny mieć morski kolor, zwany aqua, wahający się między niebieskozielonym a zielononiebieskim.

U sepii kolor ciała jest tylko nieznacznie jaśniejszy niż znaczenia point, a odcień futra jest cieplejszy niż u tradycyjnych pointów i minków. Oczy sepii mogą mieć dowolny kolor – od aqua, przez zielone, po złote, a nawet różne w przypadku kotów z dużą ilością bieli.

Tradycyjna odmiana ragdolli rodzi się bardzo jasna, niemal biała. Koloru nabierają z wiekiem. Mniej więcej około 10-15 dnia widać jakie będzie ich umaszczenie. Jest to rasa długo rozwijająca się, co oznacza, że całkowite wybarwienie osiągają do wieku nawet 3-4 lat.